SAKLI DENİZ

Bazen hırçın bazen sütliman, asi-uysal bir denizim ben. Evet, başıma buyruğum çoğu zaman ama yine de başımı kaldırıp bakarım semaya. Hangi renge bürünmüşse bulutlar, onun rengini alırım. Ilık da olsam buram buram bahar kokan bir nisan günü, gökyüzü beni çekebilir kendi griliğine. Sanırlar ki buz kaplamış içimi. Oysa ki sıcacıktır kalbim, bilmezler. Şubat gelir, donar ruhum. Ah! O yalancı bahar. Işıl ışıl olur bulutlar; masmavi sıcacık neşeli. Hemen boyayıverir beni kendi rengine, gözlerim güler. Oysa ki bilmezler, üşür yüreğim. Bu yüzdendir isyanım zaman zaman. Deli deli dalgalanışım bundandır. Ne beklerler ki başka? Hangi suretle bakarlarsa bana onun yansıması gördükleri. Bir berrak suyum yalnızca. Bana bakmak, kendini görmektir. Öyle bir bakış yetmez beni görmeye. Dedim ya, o sadece kendi yansımalarıdır. Beni görmek demek: Ufkumu, ruhumu görmek demektir. Bir dalgıç gibi inerek ruhuma, anlamaktır her köşesini. Görmektir bütün renklerimi. Griye boyamışken gökyüzü bedenimi; Benliğimdeki maviyi bilmektir. Irmak olup akmaktır ruhuma.
Asi-uysal bir denizim işte. Kabahat bende değil ki, yüzmeyi bilmeyende...

Öznur HEDİK

Posted in: