Çocuk kalmayı becerebilseydik keşke... Anlamsız da olsa gözyaşlarımız; en azından bir işe yarardı... Derlerdi ki: "Sen yeter ki AĞLAMA..." Koşup gelirdi yanımıza o en çok ihtiyaç duyduğumuz. Ve sarardı şefkatli kollarıyla. Gülüşümüz içten; kahkahamız şen olurdu. Kafamız yastığa beş kala dalardık uykuya. Kim bilir; belki mutlu rüyalar bile görürdük. En azından sabah olsun isterdik, gün yeniden başlasın ve sonra yeniden... Oyunlar kurardık; bozup tekrar kurardık ve sonra tekrar. Bir telafisi olurdu mutlaka her şeyin. Bir küser bir barışırdık. Uzun süren küslüklerimiz; mutsuzluklarımız, telaşlarımız; yalnızlıklarımız olmazdı. Ve biz; bir çocuğun damağındaki şeker tadında yaşardık. Ama yaşardık. Ve yaşamaktan hiç yorulmazdık. Keşke ÇOCUK kalabilseydik. Ya da bir çocuk oyunu oynar gibi yaşayabilseydik. Oyunlar kurup, olmadığında bozup; yeniden aynı heyecanla fakat daha özenli devam edebilseydik. Öncesini ya da sonrasını düşünmeden, kaygısız. KEŞKE çocuk kalmayı başarabilseydik ve büyümek istediğimizde kızanlara hiç bir anlam veremeseydik...
çocuk olmak ve kalabilmek gerçekten çok güzel çünki onlar en saf en temiz duygularla hareket ederler dünyadaki en güzel varlıklardan biridirler sevilmeye layıktırlar ve gönüllerini kazanmak,yüzlerini güldürmek çok kolaydır çünki onların kalpleri sadece sevgiye muhtaçtır.keşke hep çocuk kalabilsek... ayrıca çok güzel yazmışsın ablacım :)
Hepsi kül rengi bir hayalden ibaretmiş
Sorulmamış soruların cevabını beklemek gibi biraz.
Ağır bir hasta gibi...
Belki de son seferi gidişe ayarlanan ağır vasıta
Ne bileyim işte çıkmaz bir sokak belki
Yankısı olmayan bir çığlık...
Neyse ne!
Bil işte
Denizi kurumuş bir kumsalım şimdi.
Gör!
Erguvanın boynu bükük...
ö.h
Çocuk kalmayı becerebilseydik keşke... Anlamsız da olsa gözyaşlarımız; en azından bir işe yarardı... Derlerdi ki: "Sen yeter ki AĞLAMA..." Koşup gelirdi yanımıza o en çok ihtiyaç duyduğumuz. Ve sarardı şefkatli kollarıyla. Gülüşümüz içten; kahkahamız şen olurdu. Kafamız yastığa beş kala dalardık uykuya. Kim bilir; belki mutlu rüyalar bile görürdük. En azından sabah olsun isterdik, gün yeniden başlasın ve sonra yeniden... Oyunlar kurardık; bozup tekrar kurardık ve sonra tekrar. Bir telafisi olurdu mutlaka her şeyin. Bir küser bir barışırdık. Uzun süren küslüklerimiz; mutsuzluklarımız, telaşlarımız; yalnızlıklarımız olmazdı. Ve biz; bir çocuğun damağındaki şeker tadında yaşardık. Ama yaşardık. Ve yaşamaktan hiç yorulmazdık. Keşke ÇOCUK kalabilseydik. Ya da bir çocuk oyunu oynar gibi yaşayabilseydik. Oyunlar kurup, olmadığında bozup; yeniden aynı heyecanla fakat daha özenli devam edebilseydik. Öncesini ya da sonrasını düşünmeden, kaygısız. KEŞKE çocuk kalmayı başarabilseydik ve büyümek istediğimizde kızanlara hiç bir anlam veremeseydik...
4 yorum:
Bence bir insan ne kadar iyiyse o oranda çocuktur hâlâ.
Yazınız bana sevdiklerimi çocuk gibi görmem duygusunu kazandırdı.Yüreğinize kaleminize sağlık.
çocuk olmak ve kalabilmek gerçekten çok güzel çünki onlar en saf en temiz duygularla hareket ederler dünyadaki en güzel varlıklardan biridirler sevilmeye layıktırlar ve gönüllerini kazanmak,yüzlerini güldürmek çok kolaydır çünki onların kalpleri sadece sevgiye muhtaçtır.keşke hep çocuk kalabilsek... ayrıca çok güzel yazmışsın ablacım :)
TEŞEKKÜR EDERİM
çocukluğun en güzeli içten gülebilmek birde yarının olmasını istemek.
Yorum Gönder